Gezelligheidsverplichting

Zo, de kerst is voorbij! Met de riem los geef je je buik wat meer ruimte. De Vreetdagen zijn bijna over, morgen en overmorgen eten we de restanten van het kerstdiner; ook wel bekend als: obsceen decadente vreetpartij. Zo hoef je niet al te lang in de keuken te staan, dat heb je immers tijdens de kerst al genoeg gedaan om zo aan je (schoon)familie te ontkomen. Na de kerstdagen ben je ook weer gezellig met je eigen gezinnetje. Opa en oma zijn terug naar huis, je zuster en lul van een zwager met hun irritante ettertjes zijn opgeduveld en dat neemt de nodige druk van de ketel!

Met dat volk de deur uit kun je die ongemakkelijke zondagse kleding in de was gooien en lekker rondbanjeren in een boxershort en een ruim t-shirt. Eigenlijk zijn de dagen ná de Kerst nog wel het gezelligst. Zo hoef je het gekakel van je wereldvreemde schoonzuster niet meer aan te horen. Oma houdt het begin van de schaamteloze schranspartij niet langer meer op door te willen bidden voor het kerstdiner of door te mekkeren over het contrast met de hongerwinter.

Het is overigens wel verdomd handig hoor, twee kerstdagen. Zo kun je bezoekjes aan en bezoekjes van familieleden en vrienden combineren of juist verdelen, dit is afhankelijk van het gegeven of ze elkaars bloed kunnen drinken of niet. In veel landen kent men geen tweede kerstdag, alle bezoeken dienen daar plaats te vinden op die ene helse dag. Hels is de kerst door het tot in de puntjes verzorgen van het diner; de sfeer onder je gasten goed proberen te houden, ook al zullen er sujetten zijn die hopen dat bepaalde andere gasten bij de volgende kerst in een urn worden bewaard op de schouw. Maar iedereen zal trachten om gezellig te doen, want daar draait de kerst immers om, kerst moet gezellig zijn!

Het kerstdiner moet perfect zijn; het huis moet aan kant zijn en dient smaakvol te zijn versierd; de kerstboom moet groot zijn, maar vooral mooi en goed opgetuigd; géén discussies, géén emotionele herinneringen, géén onderlinge twisten, want kerstmis moet gezellig zijn! Die vermoeiende verplichte gezelligheid is een waar gruwel die ik met een intense passie hekel.

Kerst haalt het beste en het slechtste in ons naar boven. Enerzijds is het een ideale gelegenheid om nader tot elkaar te komen. Anderzijds dwingen we elkaar om mét elkaar opgescheept te zitten. Mensen die je zelden ziet en misschien ook helemaal niet mag zitten naast jou aan de eettafel. Je eist dat je partner vrolijk over koetjes en kalfjes praat met jouw ouders, terwijl zij elkaar wel kunnen schieten. Je ouders eisen dat je bij hun komt omdat zij al jaren geleden zijn uitgepraat en jij moet de ongemakkelijke stiltes opvullen met luchthartige conversatie.

Tijdens de kerst kruipen de uren tergend traag voorbij. Je hoort tijdens de ongemakkelijke stiltes voor de zoveelste keer 'Last Christmas' op de radio. Hierdoor denk je even aan de muziekclip die hoort bij dit lied. De kerst doorbrengen met leuke en gezellige vrienden in een - door een dikke laag sneeuw bedekte - luxueus chalet ergens in Zwitserland. Maar dan besef je ineens dat die video is geënsceneerd, want óók je vrienden zitten zeer waarschijnlijk opgescheept met de (schoon)familie. Zij proberen eveneens die eeuwige verplichte gezelligheid na te streven terwijl ze maar weer een stukje gemarineerde kipfilet op de bakplaat van het gourmetstel leggen en zich volgieten met goedkope doodgeslagen Prosecco van de Lidl. Zo vreten en zuipen we ons de kerstdagen maar door.

Enfin, straks nog één lange avond doorbrengen samen met dat tergende jeukvolk. Vervolgens om twaalf uur een glas Brut achterover slaan en dan ben je weer voor bijna een heel jaar van dat geteisem verlost!