Genderneutraliteitsgezeik

Wij Nederlanders zijn een Calvinistisch volkje. Al eeuwen bezigt men de dooddoener: "doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!" Je moet normaal doen, de gestelde norm volgen, omdat non-conformistisch onchristelijk gedrag niet als degelijk en juist wordt geacht. De consensus was — en is nog steeds — dat je met die flauwekul je imago verknalt en zodoende je figuurlijke eigen ramen ingooit. Nederlanders hebben echter ook een gezonde afkeer van autoriteit en bemoeienis van derden. Vrij snel is er dus een liberale balans ontstaan in deze zompige rivierendelta over wat wél en wat niet door de beugel kan. Zo kun je wel een promiscue homo zijn maar vindt men dat je het als de relnicht die je bent niet van de daken moet schreeuwen. Loop gerust geheel uitgedost in de zondagse kleding van je vrouw óf dochter - ook in het openbaar! - maar maak het alsjeblieft niet té ordinair, door bijvoorbeeld onbeteugeld obsceen gedrag. Wordt gerust lid van pedovereniging Martijn maar blijf verdomme met je gore tengels van de kleuters af. In Nederland kan veel en we zijn tegenwoordig nog maar moeilijk te choqueren.

In Nederland geniet men diverse vrijheden waarvan men elders in de wereld alleen maar kan dromen. Openstelling van het burgerlijk huwelijk voor homoseksuelen is volstrekt ondenkbaar in de overwegend islamitische landen van het Midden-Oosten en óók in Noord-Korea is het absoluut uitgesloten dat je na een fabuleuze suikerzoete trouwceremonie in het stadhuis, beiden breeduit lachend, in een met roze slingers en serpentines versierde sprookjesfeestzaal, gekleed in roze smokings, roséchampagne nippend, gezamenlijk een zevenlaagse geglazuurde regenboogbruidstaart met suikergoedfloraaldecoratie aansnijdt voor beider families en vrienden. Onder begeleiding van een jeukerig levensliedje vertolkt door niemand minder dan oud-homomoeder: Mary Servaes; beter bekend als: de Zangeres Zonder Naam. Vergeet het maar! Schrijf het maar op je imperialistisch kapitalistische buik! In Nederland kan dit echter allemaal wél! Je hebt de vrijheid om je leven zo inhoudsloos, kneuterig en burgerlijk in te richten als je maar kunt inbeelden óf je kunt zo excentriek en zo rebels tegen het systeem schoppen als jij dat blieft; uiteraard, zolang je derden maar niet schaadt.

Toch, ondanks alles wat hier mogelijk is en elders onmogelijk. Doen er zich de laatste jaren wat ontwikkelingen voor. Het is onder andere de opkomst van de non-binary-beweging die ervoor pleit dat het genderdenken van de afgelopen eeuwen geheel op de schop moet. De term 'gender' wordt dan ook gebruikt door de non-binaries om uit te drukken wát zij zich voelen. Dus: jongen, meisje of iets ertussen in. Bijvoorbeeld: een ietwat weifelachtige homoseksuele puberjongen die zich soms ook een meisje voelt. Of zo'n irritant aandachtsorgel dat claimt telkens weer een ander gender te voelen. Het gevoel dat telkens met het draaien van de wind je gender verandert wordt door deze sujetten 'genderfluid' genoemd. Jawel, naast: 'jongen', 'meisje' en 'iets ertussen in', bestaat er dus ook: 'vloeibaar'. Deze genders hoeven overigens helemaal niet overeen te komen met de sexe; het biologische geslacht.
De termen: 'man', 'vrouw' en 'transseksueel' zouden niet meer volstaan en stimuleren louter de hokjesmentaliteit. Uiteraard, niets meer dan een hoop gezever door veel te dramatische aandachtsgeile eindtieners en begintwintigers van die strontverwende sneeuwvlokjesgeneratie. Zij opponeren de hokjesmentaliteit in het geheel niet; in tegendeel! Zij omarmen het reeds lang door sociologen verfoeide concept van categorisatie en classificatie door juist nóg meer hokjes te creëren! Middels een aantal Griekse en Latijnse prefixen benoemen sommigen zich als: bi-, tri-, poly- óf pangenders; helaas geen buta-, penta- of hexagenders. Doch, de speciaalste gevallen zijn: genderloos; zij die geen gender voelen. Deze genderzeikerds vinden zichzelf zo mega uniek en super speciaal dat zij eveneens menen dat heel de samenleving hierop dient te worden aangepast. Denk aan: de genderneutrale toiletten; genderloze stakings-, uitval-, en vertragingsaankondigingen van de Nederlandsche Spoorwegen en de laatste bedenkelijke ontwikkeling: genderneutrale kinderkleding bij de Hema.

In Nederland kan veel. Heel veel. Oké, misschien zelfs té veel. De enorme bombarie die telkens wordt gecreëerd door verongelijkten, die meestal tot een selectieve minderheid gelijkgestemden behoren, is uitputtend en ergerlijk. Maar toch, telkens wanneer zij moord en brand schreeuwen wordt er wederom geluisterd. Waarop vervolgens actie wordt ondernomen om het 'onrecht' voor eens en voor altijd de spreekwoordelijke das om te doen. Waarom luistert men?! Luidt mijn retorische vraag. Wel, het is op zich niet zo heel moeilijk. Wij zijn als volk de afgelopen decennia zo ongelooflijk politiek correct geworden dat woorden als: discriminatie, racisme, homofobie, transfobie, slavernij, vrouwenhaat en onderdrukking direct alle zwaailichten en sirenes laat afgaan. Want wij willen níet gelijk worden gesteld aan: racisten, nazi's, fascisten, homofoben en vrouwenhaters. Dat er zich een gigantisch uitgestrekt grijsgebied bevindt tussen enerzijds de brandneteltheedrinkende homo- en transrechtensupportende veganistische obsessieve xenofiele vluchtelingenknuffelaar die dagelijks een bamboeschaaltje linksdraaiende fairtrade geitenyoghurt naar binnen lepelt en anderzijds de opgefokte agressieve bierdrinkende homofobe neonazi-skinhead en notoire bajesklant wier fiere arm- en borsttatoeages zijn politieke overtuiging doen blijken lijkt aan deze lieden geheel voorbij te gaan. Verreweg de meesten zullen zich in het grijsgebied begeven en hier is niets mis mee. Het grijsgebied geldt natuurlijk voor allerlei sociale en politieke standpunten en oriëntaties. Behoor je niet tot de ene zijde, wil dat niet zeggen dat je automatisch tot de andere zijde behoort. De samenleving is stevig aan het polariseren. Steeds vaker is er sprake van: wij en zij. De dialoog aangaan in een polariserende samenleving is op z'n zachts gezegd een Herculeske taak. Pogingen verzanden doorgaans in onordelijke en ordinaire schreeuwdebatten alwaar de ene jijbak de andere opvolgt.

Hoe zijn de kampen verdeeld? Enerzijds hebben we het kamp van de minderheden en anderzijds het kamp van de meerderheden. In het kamp van de minderheden treffen we de ietwat theatrale zeurderige dramapubers en mislukte huilende wannabe goths (lees: emo's) aan die een ander gender ervaren dan hun biologische geslacht. Hier treffen we relnichten aan die eisen dat homoseksualiteit zichtbaarder wordt in Neerlands televisieseries en films. Hier komen we de zeurpieten tegen die halverwege september een knoop in hun maag voelen ontstaan die zichzelf steeds verder aantrekt en verzuurt. Wat uiteindelijk resulteert in een anafylactische shock met hevig schuimbekken op de derde zaterdag van november. Wanneer zij op het Sinterklaasjournaal de stoomboot van de Sint zien binnenvaren waarop talloze vrolijk dansende Zwarte Pieten zwaaien naar de duizenden toegestroomde kinderen. Hier komen we de trotse ultranationalistische Turken tegen. Dictator Erdoğan is in dier ogen gelijk aan een heilige en mag in geen geval worden beschimpt of geridiculiseerd. De Turken, bekend en berucht vanwege hun pederastische Ottomaanse cultuur, voelen zich als in het kruis getrapt wanneer zij worden geconfronteerd met de Armeense genociden. Hier komen we de verzuurde mannenhatende anarchistische feministen tegen die middels hun pareidolische skills in werkelijk álles een fallus kunnen ontwaren en dat beschouwen als kwade symboliek van de onderdrukkende patriarchisch geleide samenleving. Mannen zijn volgens hen per definitie predatoren, die louter waarde hechten aan hun penis. In het kamp komen we heel veel verongelijkte, boze en ernstig verwarde figuren tegen. Mensen die een flinke dosis realiteitsbesef goed zouden kunnen gebruiken. De wetenschap, dat hun bezwaren — de feiten waarover zij zich zo opwinden — enkel bespreekbaar zijn in onze welvaartsmaatschappij vanwege de luxe die we genieten. Namelijk de luxe van vrije tijd en sociale zekerheid. In letterlijk elke andere samenleving en elk ander tijdperk zou hen direct het zwijgen zijn opgelegd omdat men het zou beschouwen als irrelevant. De volgende generatie opbrengen, overleven en ontwikkelen zou daar de prioriteit krijgen. Het gaat hier dan ook louter om totale futiliteiten aangebracht door driftige welvaartspareltjes die veel te veel tijd om handen hebben en weinig tot geen échte zorgen.