Hij is beroepsdemagoog; een oproerkraaier pur sang. Hij is een dissident politicus en tegenwoordig de fractieleider van de politieke partij: DENK; een satellietpartij van de Turkse president Erdoğan. Hij is de ongekroonde voorman van de Nederturken in de rivierendelta die wij kennen als: Nederland. Hij is: Tunahan Kuzu. Een man die mede door zijn excessieve haargelconsumptie zo glibberig is als een aal; hoewel zijn collaborerende aard hier vooral debet aan is. Kuzu heeft een bijzonder karakteristiek tronie, een degoutant aangezicht dat menigeen haast uitnodigt, ertoe doet hunkeren, om er met een gebalde vuist krachtig op in te slaan opdat later talloze botfragmenten kunnen worden getraceerd in diens faeces. Kuzu kan wellicht worden getypeerd als een contra-Wilders. Ondanks het zeer beperkte partijbudget van DENK weet hij en de zijnen er telkens weer voor te zorgen tóch media-aandacht te genereren. Controversiële uitspraken worden namelijk goed opgepakt in de Neerlandsche media. Door letterlijk het spiegelbeeld te worden van Wilders heeft Kuzu dé manier gevonden om gratis te worden gepromoot bij het electoraat. Door bijvoorbeeld zijn bespottelijke uitspraken, zoals: doktoren die allochtonen sneller de pijp uit laten gaan vanwege een mogelijke taalbarrière, is Kuzu ineens heet nieuws en de media maakt overuren. Kuzu weet, net als Wilders, dat slechte pr niet bestaat. Overal op de Neerlandsche televisie wordt de politiek van dit revoltant heerschap besproken, van koffietafelgeneuzel en gehypte laat-op-de-avondpraatshows tot zelfs de serieuze nieuws- en actualiteitenprogramma's. Dat dit mogelijk is ligt niet aan Kuzu, nogmaals: óók Wilders maakt hiervan dankbaar gebruik. De media zendt de door de politici zorgvuldig geproduceerde woordendiarree en elke ridicule hersenscheet zonder enige toetsing de ether in en knalt het direct op het internet. De steun die Kuzu betuigde aan de Nederturken tijdens de Turkijerel in Rotterdam op 11 maart en de Turkse ministers, waarvan één ongeautoriseerd naar Nederland kwam rijden vanuit Duitsland, om in het consulaat een propagandapraatje te houden ten voordele van de Turkse dictator… uh president Erdoğan is in mijn optiek zo abject dat hij geen plaats verdient in de Nederlandse politiek. Hij heeft met zijn steun betuigd dat de soevereiniteit van Nederland hem niets waard is en dat Nederland de lange arm van Erdoğan maar heeft te dulden. Kuzu's loyaliteit ligt overduidelijk niet bij het land waarvoor hij parlementariër is en waarvan hij maandelijks een loon ontvangt. Kuzu heeft wat mij betreft na de verkiezingen niets meer te zoeken in de Nederlandse politiek. Op 15 maart 2017 zijn de verkiezingen. Voor de eerste keer in ruim 18 jaar heeft een Nederlands kabinet het voor elkaar gekregen om de volledige parlementaire periode vol te maken. Alle voorgaande kabinetten zijn voortijdig gevallen door één of andere crisis. Initieel had slechts een enkeling vertrouwen in het kabinet-Rutte II; een verbond van: VVD en PvdA. Maar nu het einde van dit kabinet nabij is en er in totaal 28 partijen deelnemen aan de verkiezingen is het één grote versplinterde bende geworden. De splintergroeperingen van semiberoemdheden die menen hun pover onderbouwde politieke visie met de Nederlanders te moeten delen zijn deze keer net zo talrijk als kakkerlakken in een bakkerij. Naast glibberige Kuzu en zijn weinigzeggende kompaan Öztürk, hebben we nog een aantal kleurrijke sujetten die politiek willen bedrijven. Wat denk je van: zwartepietenslachtster Sylvana Zeurpiet Simons van het flutpartijtje: Artikel 1. Wat denk je van: oud-Geen Stijl-flapdrol Jan Roos van VNL of de narcistische rechtse eeuwige corpsbal Thierry Baudet van Forum voor Democratie? Zo zijn er nog een heel stel ambitieuze neo-politici die Nederland willen overtuigen van hun gelijk en het roer willen omgooien. Van al deze kermisfreaks die nu hun opwachting maken in de coulissen van het verkiezingsuitslagfeestje is Tunahan Kuzu, zonder enige twijfel, de gene waarvan ik nog wel het meeste hoop het schepsel niet meer terug te zien in de Tweede Kamer. |
Copyright © 2017 Ron de Leeuw